جهان تربیت، قسمت پنجم و نیم

فراموش کردم بزرگ‌ترین اتفاق ورزشی این دوره را تعریف کنم. تیم ملی فوتبال ایران با پیروزی دو بر یک در برابر اسرائیل در فینال (در واقع بازی آخر، چون بازیها دوره‌ای است)، قهرمان آسیا می‌شود. تیم با یک گل عقب است که همایون بهزادی معروف به سر طلایی، که در بازی قبلی با برمه صدمه دیده، با داروهای مسکن به میدان می‌آید و نتیجه را عوض می‌کند. حسین کلانی گل می‌زند و بعد قلیچ. عزیز اصلی دروازه‌بان است و مصطفی عرب و مهراب شاهرخی و کاشانی و دیگران در تیم هستند. این پیروزی باعث می‌شود اکثر بچه‌ها به فوتبال رو آوردند. من هم تحت تاثیر عزیز اصلی ابتدا گلر (دروازه‌بان) می‌شوم و بعد شماره هشت می‌دوزم به پشت پیراهنم تا کلانی شوم. به خصوص وقتی که دکتر بنی‌احمد از حسین که دانشجوی معماری است دعوت می‌کند به مدرسه آید، و او کلاس به کلاس می‌گردد و با همه خوش و بش می‌کند. تا سیزده سالگی که به تنیس رو می‌آورم فوتبالیست می‌مانم، بعد از آن هم همیشه تماشاگر جدی آن خواهم بود

جهان تربیت، قسمت پنجم
جهان تربیت، قسمت ششم