وصیت‌نامه هایلیگنشتات

چنین روزی بود، 206 سال پیش، که مصاعب و مصایب زندگی بتهوون را واداشت به اندیشیدن به خودکشی. روز ششم اکتبر 1802 در قریه هایلیگنشتات نزدیک وین

بخت خوش آدمیان را اما، از این قصد شوم منصرف شد بی‌فاصله. ولی وصیت‌نامه‌ای که نگاشت خطاب به برادران، باقی ماند به عنوان سندی از شوربختی یک هنرمند. به وصیت‌نامه هایلیگنشتات معروف شد. متن کامل آن را در وبلاگ انگلیسی بخوانید. اینک چکیده‌ای از آن

آی آدمها که مرا بدنهاد، خیره سر و انسان گریز پنداشته‌اید... چه بی‌انصافید، علت این همه را نمی‌دانید.... از شش سال پیش مبتلا شده‌ام به بیماری لاعلاجی که پزشکان نالایق بدترش کرده‌اند... چطور می‌توانم به مردم بگویم بلندتر صحبت کنید، فریاد بزنید، من کرم!... از حسی محرومم که بیشتر از هر کس نیازش دارم، حسی که روزی در من بهترین بود... تنها تقوی است که نجات بخش آدمهاست و نه پول. بارها قصد انتحار کردم، فقط تقوایم به نجات آمد... خدا نگهدار، مرا فراموش نکنید، شایستگی آن دارم که انسانها گاهی مرا به یاد آرند... برای برادرانم کارل و یوهان که بخوانند و بعد از مرگم عمل کنند

طنز روزگار اما، این روز نیک بختی من بود... بیست وشش سال پیش در چنین روزی با همسر نازنینم ازدواج کردم. عجیب بود. زادروز او یکم شهریور را وعده کردیم، عمویم فوت کرد چند روزی پیشتر. به روز تولد من بیست وپنجم شهریور مؤکولش کردیم، خاله‌ام درگذشت. چهاردهم مهر اما سر گرفت ولیمه عقدکنان. سنه 1361 بود