الکساندر مارکوف

انتخاب بین تکنیک و زیبایی، سوژه همیشگی بحث و جدل دوستداران هنر بوده، به خصوص دلسپردگان موسیقی. معدود بوده‌اند نوازندگانی که در تکنیک چنان باشند که فراغتی برای پرداختن به زیبایی یابند، یا اصلا در قید تکنیک نباشند و تنها به زیبایی خالص مؤمن باشند، که به گمان من اصل اصیل هنر است. در موسیقی ایرانی اگر بخواهم مثالی بیاورم، بی آن که اصراری بر انتخابم داشته باشم، حبیب‌الله بدیعی نمونه‌ای عالی است برای نوع یکم، و زنده‌یاد لطف‌الله مجد دسته دوم را نماینده است. اولی با تکنیکی عالی (در حد ویولن نوازی ایرانی) زیبا می‌نواخت، و دومی را بدیلی در شیرین نواختن تار نیست، با سلیقه من، بی تکنیکی غریب در کارش

در موسیقی کلاسیک فرنگی هم چنین است، با این فرق که تکنیک جزئی از این موسیقی است، و نمی‌توان شیرین نوازی محض را از نوع دوم مذکور انتظار داشت. به راستی انگشت شمارند در هر دوره نوازندگانی که از صعوبتهای تکنیکی گذر کرده باشند، به حدی که بتوانند به زیبایی اثر هم بپردازند. الکساندر مارکوف بی‌تردید یکی از اینان است. کاپریسهای پاگانینی را شنیدم به سفارش یک موسیقیدان گران قدر، با اجرای مارکوف، حیرت کردم، کاپریس پاگانینی هم می‌تواند چنین زیبا باشد؟ باری، بر آن شدم چند سطری از این ویولن‌نواز معاصر بنویسم، نوازنده‌ای که منوهین درخشان‌ترینش خواند در این دوره

الکساندر مارکوف بیست وچهارم ژانویه 1963 زاده شد، در مسکو در روسیه شوروی. اولین درسهای ویولن را از پدرش آلبرت گرفت تا هشت سالگی که در کنسرتهایی همراه با پدر ظاهر شد. در سال 1982 همراه با والدینش به ایالات متحد کوچید و شهروندی این کشور را دریافت کرد. دیری نپایید که رسیتالی برگذار کرد در تالار افسانه‌ای کارنگی نیویورک که قبله آمال هر موسیقیدان است

مارکوف با ارکسترهای نفیس جهان نظیر ارکستر فیلادلفیا، ارکستر سنفونیک مونرآل، و ارکستر سنفونیک بی‌بی‌سی و رهبرهای نامدار از قبیل شارل دوتوا و لورین مازل برنامه داشته است. بیشتر اعتبار و شهرت مارکوف به سبب ضبط کاپریسهای پاگانینی است، هم صدایی و هم تصویری. در سایت یوتیوب می‌توانید ویدیوهایی از اجرای مارکوف از چند کاپریس ببینید، به خصوص زیبایی اجرای کاپریس بیست وچهارم شگفت‌انگیز است