جام جهانی آلمان

یکی از بامزه‌ترین دوره‌های جام جهانی را دارم تجربه می‌کنم، در این کشور چند فرهنگی واقعی

تجسم کنید، در شرکتی که کار می‌کنم، همسایه‌ام از صربستان است و دو دکه جلوتر از آرژانتین. در سالنهای دیگر هم از همه دنیا یار داریم. از چین، فیلیپین، دانمارک، فرانسه، ایالات متحد، ایرلند، مصر، وخیلی جاهای دیگر. همه هم مثل خودمان اهل کری خواندن. شانسی که آورده‌ام، با این دوستان صرب و آرژانتینی برخورد منافع نداریم، که اگر نه یک لقمه‌ام می‌کردند، شوخی

سه سال و اندی پیش که قدم به این دیار گذاشتیم، در اداره مهاجرت فرودگاه جزوه‌ای دادند، سراسر تشویق به حفظ فرهنگمان، و به خصوص یاد دادن زبان و همه مختصات فرهنگی به فرزندان خردسال. آن موقع شاید چندان توجهی جلب نکرد این جزوه، ولی بعد روشن شد که این چند فرهنگی بودن چقدر قشنگ است. با انواع فرهنگها از دهها کشور روی کره خاکی در کنار هم زندگی می‌کنیم، به خیر و خوشی، و در پناه قانون، نه تعارف. اینجا همه کانادایی هستیم، ولی کسی هویتش را پنهان نمی‌کند، سهل است، به آن افتخار می‌کند. بدتر از این نیست که فرماندار کل کانادا از هائیتی است، فقیرترین کشور استبداد زده. اگر به دلیلی از کسی بپرسی از کجاست، کانادایی است، می‌گوید ویتنامی، انگلیسی، عراقی، امریکایی، یا هر جای دیگر دنیا. همه مهاجریم، یکی صد سال پیش آمده، یکی ده سال. نگفتم دویست سال، حتما می‌دانید که کانادا تازه در سال 1879 رسما کشور شده است

کلامی هم از مدیریت بگویم که به نظرم تفاوت عمده کشورهای عقب‌مانده و جلوافتاده است. از روزی که بازیها شروع شده، هر وقت بازی سر ظهر باشد به وقت ما، هر کس مایل باشد برای تماشا به بورد روم می‌رود که صفحه تصویری به اندازه یک دیوار دارد برای جلسه‌ها، و با ناهار از طرف مدیر شرکت پذیرایی می‌شود، ترجیحا با غذایی مربوط به بازی روز، مثل دیروز که پنینی بود برای بازی ایتالیا