گلن گولد

برای شنیدن یکی از قشنگ‌ترین و فاخرترین اجراهای کنسرتو پیانوی نمره یک از برامس به وبلاگ انگلیسی بروید. در این اجرا گلن گولد تکنواز پیانوست و فیلارمونیک نیویورک به رهبری برنشتاین او را همراهی می‌کند. هر چند این اجرا کیفیتی چندان خوب ندارد، که هم ضبط زنده است و هم قدیمی، باز ارزش شنیدن دارد. به خصوص توضیح پیش از برنامه برنشتاین در این مورد که در اجرای کنسرتو بالاخره رئیس کیست، رهبر یا تکنواز، شنیدنی است. و البته مصاحبه رادیویی کوتاهی با گولد در مورد این برنامه هم خالی از لطف نیست

پارتیتور کامل کنسرتو را هم می‌توانید از اینجا بردارید

اما چند نکته در مورد این پیانیست نابغه کانادایی

گلن گولد با نام خانوادگی گلد در خانواده‌ای پروتستانی متولد شد، ولی خانواده‌اش یک حرف به این نام افزودند، با این تصور که گلد شباهت به نامهای کلیمیان دارد، و صد البته که در آن روزگار این شباهت دردسر ساز می‌توانست باشد

گولد اغلب موقع نواختن با خود زمزمه می‌کرد و می‌گفت این ناخودآگاه است و ناگزیر. مهندسان ضبطی که با او کار می‌کردند مجبور بودند با این عادت گلن کنار بیایند و روشی برای حذف آن در نوار بیابند

گلن گولد موقع نواختن، حرکتهایی غریب به بدن می‌داد. به علاوه پشت پیانو نمی‌نشست جز روی یک صندلی قدیمی که پدرش ساخته‌‌بود، حتی در سالهای آخر که اسکلتی بیش از آن صندلی نمانده‌بود! این صندلی در محفظه‌ای شیشه‌ای در کتابخانه ملی کانادا در معرض تماشاست

گولد از سرما هراس داشت، به حدی که همیشه، حتی در جاهای گرم، لباسهای زمستانی و به خصوص دستکش می‌پوشید. از جمع گریزان بود و بیشتر با تلفن و نامه با دیگران ارتباط داشت. در آخرین سالهایی که هنوز کنسرت برگذار می‌کرد، نقل است از جرج سل رهبر ارکستر کلیولند، که بعد از برنامه‌ای با او گفته‌بود تردید نیست که این دیوانه یک نابغه است