نقد از نوع دوم

چندان مايل نبودم که نظرهايی را در وبلاگم انعکاس دهم که نشان‌دهنده لطف نظر دهنده به من باشد و حاوی نظر مثبت. ولی در قياس با نظر قبلی که انتشار دادم، و نويسنده آن را با عنوان پرطمطراق تحصيل‌کرده عالی موسيقی خواندم، به نظرم رسيد بی مهری به رامين جمالپور است اگر نظرش را بازگو نکنم. موسيقيدانی که قبل از هجرت به ونکوور کانادا، به عالی‌ترين عنوان اجرايی موسيقی در ايران، رهبر کر ارکستر سنفونيک تهران و پيانيست اول تالار رودکی دست يافت، و در اين ديار هم با برگذاری کنسرتهای موفق شايستگیهای خود را نشان داده است. بخوانيد لطفا

با درود به شما، مقاله بسيار جالب و آموزنده شما را خواندم و لذت بردم. اتفاقا من هم مدتی است در اين فکرم که چرا هيچ کس آثار حسين را اجرا نمی کند. ولی نيک می دانم "هرگز نميرد آن که دلش زنده شد به عشق ..." و هنر ناب بالاخره روزی نمايان خواهد شد. همين الآن اين سوی دنيا، من دارم روی پيانو کنسرتوهای 2 و 3 و پرلودهای او کار می‌کنم، و شما به‌زودی آنها را از تلويزيون خواهيد شنيد. و چه بسا جوانان ديگر در اقصی نقاط ديگر جهان کليه آثارش را ضبط و اجرا کنند. در ضمن من شنيده بودم که او شاگرد کورتوت بوده، ولی نمی‌دانستم پيش اشنابل هم درس خوانده. در هر حال، باز از شما به خاطر مقاله‌ای که راجع به يکی از بزرگان هنر ما نوشته‌ايد تشکر می‌کنم