عنوان این وبلاگ را از دکتر بنیاحمد وام گرفتهام، مدیر دبستانم "جهان تربیت" و از اولین آموزگارانم
شوشا، خواننده ترانه‌های محلی، در هفتاد و دو سالگی در بهار نو درگذشت
در شرکت جدید که شش ماهی است در آن مشغولم، ده دوازده همکار ایرانی دارم، بر خلاف شرکت قبلی که در آن کسی جز من از ممالک محروسه نبود. باری، امروز دو نفر از این دوستان همت کردند و مراسم ناهاری به مناسبت نوروز ترتیب دادند دیدنی. سی و چند نفر ثبت کرده بودند نامشان برای شرکت در آن، پنجاه و چند نفر آمدند، در شرکتی که دویست و اندی عضو دارد (و سالنی که سی نفر جا دارد برای جلسه‌ها) عدد خوبی است. پذیرایی از فرنگیان با تنقلات ایرانی و بعد انواع پلو و خورش و کباب و آش ایرانی، در کنار هفت سینی ساده ولی قشنگ، غرورآفرین بود. به خصوص که در خبرنامه شبکه داخلی شرکت هم ثبت شد و به رؤیت همه همکاران دفترهای دیگر شرکت در چهار گوشه عالم رسید
سی سال پیش که راحت و ارزان برنامه‌های باله ملی ایران و اپرای تهران را در تالار رودکی می‌دیدیم، گمان نمی‌بردیم که سطح اجراها تا چه اندازه خوب است. رقصندگان، خوانندگان، ارکستر، تالار و امکانات نور و صحنه، طراحان، به راستی که همه عالی بودند، الآن که امکان مقایسه هست بهتر می‌فهمم
امروز عروسی دختر نازنین خواهرم است، یا بود، در تهران. نتوانستم بروم، بعد از پنج هفته ماندن در بستر برای کمر درد دیگر از مرخصی خبری نیست! رژیم دو ماهه را که ناهار دیگر نمی‌خورم نادیده گرفتم، رفتم پایین ساختمان دفترم، با یک هات داگ جشن گرفتم، و برگشتم، و غصه خوردم، بد جور
روزی که اولین صفحه کنسرتوی بتهوون را خریدم، سی و اندی سال پیش، فقط اسم برنشتاین را شنیده بودم که رهبر ارکستری است فیلارمونیک نیویورک نامش، صفحه‌هایی که ضبط کرده بیشتر با کلمبیا، هم‌وزن خود طلا می‌ارزند. بی کمترین درنگ اجرایی را انتخاب کردم که این نام بر آن ثبت بود. توجهی به تکنواز نداشتم، که آیساک استرن کیست و چیست! هرگز گمان نمی‌بردم این اجرا تا ابد محبوب‌ترینم خواهد ماند. بعد اجراهای زیبای او را از موسیقی متن فیلم ویولن‌زن روی بام که شنیدم یقین کردم زیبانوازترین ویولنیست است، هنوز هم بر این ایمانم. موسیقی را هنر زیبا می‌دانم نه تکنیک محض. دوست دارم صدای نفس کشیدن ویولنیست را در صفحه بشنوم. دوست دارم گاهی صدای فالشی از ویولن سولیست بشنوم تا هم ثانیه‌ای شاد شوم که توانسته‌ام آن را تشخیص دهم و هم یقین کنم نوازنده از گوشت و پوست است
بیستوپنجم شهریور سی وشش متولد شدم، و این شد که تا قبل از سال پنجاه وهفت هر سال همین روز شهر را برایم آذین میبستند! بعدها مهندس راه وساختمان شدم و طراح استراکچر یا سازه که هیچ ربط به ساز ندارد! ولی خوب، گاهی آرشهای به ویولنم میکشم. گاهی هم شعری مینویسم برای خودم. در سنه دوهزاروسه در تولدی دوباره به دنیای نو کوچ کردم، چهاردهم مارس بود، یک هفته به نوروز
